Dag 16 Van Hurricane naar Las Vegas!!
7.15 uur en ik ben als eerste wakker. Het is heerlijk rustig, nog geen mens te bekennen. De zon is er nog niet, dus het is heerlijk koel en er staat een licht briesje. Ik maak gebruik van de stilte, geniet, probeer het blog van gisteren te uppen en ga ff lekker douchen. Langzaam aan komt er beweging op de camping. Het lijkt hier wel wasdag want iedereen komt met de auto naar het washok en sleept zijn wasmandje mee naar binnen. Ik doe er lekker niet aan mee. Omdat skypen niet lukt probeer ik te bellen naar Justin, Joey en mijn moeder. Alleen Justin krijg ik maar niet te pakken. Vanavond in Vegas gaat het ook niet lukken dus ik hoop op morgen. Als ontbijt een lekker geroosterd broodje met appeljam en koffie. We doen het rustig aan, we hebben immers alle tijd. Inchecken in het hotel in Vegas kan pas om 15.00uur. Komen we eerder aan dan stallen we de Vans gewoon in de parkeer garage en gaan we er op uit.
Op naar Vegas! Het is een saaie lange weg. Zand, zand en nog eens zand, cactussen, nog een beetje zand, wat zanderige bergen en verder eigenlijk niets. We weten van vorig jaar nog dat er in het dorpje Valley of Fire een smoke shop zit. Hier kunnen we dus fijn goedkoop sigaretten scoren. Het is al erg heet, zo een 38 graden. Als we twee locals aanspreken vind zij het juist niet heet, normaal is het er al in de 40graden. Ik treur er niet om. In de smokeshop verkopen ze ook vuurwerk. Niet zo weinig ook. Het ligt allemaal gewoon op schappen in de winkel en opgestapeld. Als hier iets fout zou gaan dan heb je direct een tweede Enschede. Tevens zien we hier de eerste tekens van gokken. De winkel heeft een zij ruimte waar al aardig wat gokkasten staan. Daar wachten wij nig ff mee tot in Vegas. We kopen in totaal 6 sloffen sigaretten, twee souvenirs en gaan er lunchen. Het lunch gedeelte ziet er een beetje shabby uit en hoe uitnodigend de menukaart er ook uit ziet, we verwachten er weinig van. Het tegendeel is weer eens waar. We eten veel en mega lekker. Ik kan eigenlijk wel naar alle eerlijkheid zeggen dat ik hier de lekkerste tonijnsandwich ooit heb gegeten.
Eenmaal in Vegas zijn we veel te vroeg om in te checken, maar dat hadden we al verwacht. We gaan een lekker stukkie sjouwen over de strip. De zon is er niet of nauwelijks en dat bevalt ons prima. De temp is iets van 36 graden, een heel verschil met vorig jaar, toen was het ruim 43 graden. We ploffen ergens neer en nemen onze eerste Strawberry Daiquiri. Het is genieten!!
Inchecken gaat vlekkeloos en we hebben kamers tegenover elkaar op de 17 etage van het New York New York hotel. Het hotel is HUGE en de kamers sluiten zich daar mooi bij aan. De badkamer is van marmer en van alle gemakken voorzien. Het hotel beschikt over een achtbaan op het dak en beide kamers zien de wagonnetjes met gillende mensen erin voorbij komen. Beneden in de lobby, als je dat so nog kan noemen, hebben ze allemaal straten met winkels en restaurants nagemaakt zoals het in New York is. Het ziet er groots en fantastisch uit. Het casino is zoals verwacht, veel lampjes, kleuren,gerinkel, getinkel, toeters en bellen. Bas en ik hebben tickets voor de show van Blue Man Group en we nemen een taxi om naar het Venetian Hotel te gaan. We zijn niet van plan om steeds op en neer de strip te bewandelen. Lin en Kev vermaken zich wel en wij strijken neer bij de show.
Foto's maken of filmen is absoluut verboden. Op een onbewaakt momentje probeer ik toch sneeky een fotootje te schieten, ik bedoel, je wilt hier toch bewijs van hebben dat je er was. Zorgvuldig had ik de flitser uitgezet maar de camera is geavanceerder dan ik dacht. Terwijl ik dicht tegen Bas aankruip om sneeky die foto te maken, besluit mijn camera om het onderwerp ff voor me te gaan belichten en er schiet een enorme lange lichtstraal richting het onderwerp. Als in een flash verstop ik met een rode kop (dat kon dan weer niemand zien) mijn camera en besluit het niet nog eens te doen (tot een half uurtje later maar toen was alles fel verlicht en viel het niet op). De show was super gaaf en we hebben er dan ook echt van genoten.
Met de taxi terug naar Lin en Kev. We gaan nog eens een wandelingetje maken over de strip. Het fonteinen spektakel bij het Bellagio was niet zo een enorm spektakel als we gehoopt hadden. Wel mooi hoor, maar het kan veel mooier. Als we doorstruinen naar Treasure Island is de voorstelling net afgelopen en de volgende is pas een uur later. Daar hebben we niet zo een trek in en dus gaan we naar het Hardrock Cafe om aldaar een hapje te nuttigen.
Onze ober is een ware choco prins en flirt zich suf met Kevin. Kev krijgt korting op zijn bier en salade. Het eten is lekker, de Strawberry Banana Colada is nog veel lekkerder. We gaan weer retour naar ons eigen hotel en besluiten een gokje te wagen, dwz, Bas en Kev dan. Kevin heeft het geluk aan zijn zijde en haalt de uitgaven van de dag er weer keurig uit. Bas doet niets anders dan het hotel sponsoren. Rond de klok van twee zoeken we ons bedje op.
Het was een lange, warme, indrukwekkende en vermoeiende dag.
Liefs Lissy en Bas
Dag 15 Bryce, Zion en overnachten in Hurricane
Niet zo prettig wakker worden met een mega bui op je dak. Wel langer geslapen dan normaal. 8.20 uur pas wakker. Zoals later zou blijken wordt dit niet onze dag. We pakken in de regen alles in en alles is zeiknat. We hebben het koud omdat we redelijk doorweekt zijn. Zelfs de shady boy kan dit water geweld niet aan. De marathon is gelukkig al afgelopen, dus daar hebben we geen last meer van. Met de verwarming aan om op te drogen en warm te worden trappen we af richting Bryce.
We besluiten te stoppen in Bryce Cannyon om een ontbijtje te nuttigen bij Ruby's Inn. De boys nemen een croissant met ham, kaas en eieren, Lin en ik gaan voor de pancakes. Helaas heeft Ruby wel verstand van croissantjes maar niet van pancakes. Het is een kleffe bende en niet te hakken. Zelfs niet als je 3cupjes stroop en 3 cupjes boter erover heen kwakt. Lin en ik schakelen ook maar over op de croissants, maar ik ben geen hartige ontbijter en krijg niet meer weg dan een halve. Dan maar op wrg naar Bryce National Park.
Ook daar hebben we weer geen geluk. Het is mijn favo park maar we bekanden in een dikke mist. De temp zakt van 20 naar maar liefst 12 graden. We zien echt geen totaal niets. Zo vreselijk jammer. Als we niet beter zouden weten dan zouden we gewoon in Nederland kunnen zijn. De enige mazzel die we hebben is dat we net op 3 plaatsen wat opklaring hebben en daar herten zien en een groepje kalkoenen die zomaar de weg oversteken. Bijna roadkill turkey op de bbq gehad. Kev en ik jagen tussen de bomen nog ff door op de turkey's. Doordat de Vans aan de kant van de weg gepasseerd staan, volgen andere auto's nieuwsgierig ons voorbeeld. Ze hebben echter geen idee waar wij achteraan jagen. We hebben de turkey's niet meer gezien, maar Kev en ik komen het bos uit en terwijl iedereen nieuwsgierig naar ons kijkt, spreiden we onze armen en roepen: it was this big!!! Vervolgens stappen we de auto in en met een dikke vette grijns rijden gewoon weer verder.
Als we aan het einde van het park zijn en weer dezelfde weg terug moeten, klaart de boel iets beter op en kunnen we toch nog een glimp opvangen van Sunset point met een spraakmakend uitzicht. De meeste rotsen zie je in de parken van beneden af naar boven. In Bryce is het net andersom. Echt geweldig om te zien.
Een kleine uur en twintig minuten, de nodige regen maar ook temperatuursverhoging ( 28 graden) verder komen we aan in Zion National Park. Persoonlijk vind ik dit de minst mooie van alles wat we gaan zien. We maken de fotos gewoon onder het rijden en nemen niet de moeite om te stoppen. Lin en Kev waren in de veronderstelling dat het park doodlopend was en wilde op de terugweg uitstappen. Dit ging dus niet meer tenzij we weer helemaal terug zouden rijden. We houden het voor gezien en zetten onze zinnen op Zion River Resort.
Zion River Resort is een campground waar Bas en ik vorig jaar hebben gestaan. Het is een klein paradijsje in de droge woestijn. Echter is het nu niet zo warm als vorig jaar en als we em gevonden hebben blijkt hij ook nog vol te zijn. Het is echt niet onze dag. De receptie geeft ons wat alternatieven, we willen bellen maar hebben geen ontvangst, ik wil bij de receptie bellen maar hun telefoon netwerk ligt plat. Met een teleur gesteld gevoel verlaten we Zion. Een stuk verder op hebben we in elk geval weer telefoon ontvangst. We zoeken een campground op de route en komen op Hurricane. Ik bel en er is plek.
Bij aankomst blijkt het een mooie camping te zijn. Eigen grasveldje, boompjes en een prima temperatuur. Nu maar hopen dat het zo blijft en het niet de naam eer aandoet. Daar zitten we na een dag als vandaag niet op te wachten. We installeren ons en zitten gemoedelijk bij elkaar. Linda zoekt het hotel uit dat we in Las Vegas gaan boeken en komt uit op New York New York. Bas en ik boeken er nog een show bij voor de Blue Man Group. Intussen krijgen we van de papagaai van de over buurvrouw een waar fluitconcert. Het klinkt nog goed ook en is erg gezellig zo op de achtergrond. Er zijn er twee en ze lopen gewoon los. De ene maakt een ommetje om de camper heen terwijl de ander op zijn kooi blijft zitten. We eten boontjes met braadworst. Een simpel doch lekker maaltje. Als Kev en Lin naar bed zijn en Bas onder de douche staat, springen de sprinklers op de grasveldjes aan. In een rap tempo verplaats ik alle spullen voor dat het nat is. Bloggen blijkt een ramp. Ik ben er een uurtje of 2 zoet mee. Ik upload 14 fotos, hij pakt er 4, doe de andere 10 en hij pakt er weer 2 enz enz.. beetje frustie, maar het past bij de dag van vandaag. Skypen zit er al helemaal niet in. Jammer hoor, ik heb kiddo al een dag of 3 niet meer gesproken. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Voor nu weltrusten.
Liefs Lissy en Bas
Dag 14 Arches, veel rijden en Canon Ville.
Standje vriezer vannacht op de airco en dat hebben ze geweten. Ik was de enige met een dekbed, de rest lag onder de dekbedhoes. Ik heb dan ook super geslapen, de rest niet. We ontbijten met
gebakken eieren, kaas, ham en koffie in het ochtend zonnetje. Pakken de Vans weer in en gaan op weg naar Arches National Park. Zoals Jerry zou zeggen, just more red rocks.
Arches is niet zo ver weg en de temp is hoog maar zo nu en dan zitten er wolken voor de zon en voelen we een briesje. Dat briesje daar snakken we wel naar. We maken her en der foto's van de imposante rode rotsen. Dat vond ik ze vorig jaar al maar nu nog steeds. Kev, Lin en Bas lopen naar 'windows' toe. Ik niet, iemand miet ze toch filmen van een afstandje? Windows is een rotsblok waar door erosie een mega groot gat in zit in de vorm van een boog. Ook het rotsblok zelf is in een boog gevormd. Nadat we de hoge temp en de rode rocks weer moe waren zijn we weer op doorreis gegaan.
4 uur en 45 minuten voor de boeg voordat we in Canon Ville zijn. Op de camping hebben we vorig jaar ook gestaan en de ervaring was zo goed dat we er weer voor kozen, buiten dat ligt het lekker in de buurt van Bryce en die willen we morgen gaan bezoeken. Ook nu onderweg weer imposante stukken. mega hoge crème kleurige rotsen bezaaid met kleine boompjes. Duizenden zijn het er, misschien wel meer. Als je daar net van zit te genieten gaat het ineens weer over in katsrode rotsformaties van megaformaat en nog voordat je daar weer aan gewend bent gaat het ineens over in gelige rotsen met kleine struikjes die als toefjes slagroom op een taartje zitten. Het is echt zo bijzonder dat we het gefilmd hebben en ik heb er mega veel foto's van.
Ineens krijgen we weer een regenbui en niet zo een kleintje ook. De temp zakt binnen de 2 min van 30 graden naar 19 graden. Gewoon ff 11 graden verschil. Ik vind het heerlijk. Omdat de regen recht van voren op ons raam klettert kunnen we het zijraam gewoon open houden en kan ik wederom foto's maken. Het zicht door de voorruit is sterk verminderd dus het tempo word door ons aangepast. Het lijkt wel of de immense vrachtwagens er hier geen last van hebben die crossen gewoon door.
We maken ff een pitstop in Salina om bij de Subway een broodje te scoren. Het is immers allang na lunchtijd. We willen echter niet gaan zitten om tijd te sparen en rijden meteen weer door. Wat ook zo apart is dat de prijs van de sigaretten sterk verschilt. Het kan bij de buren maar zo 30cent goedkoper zijn. Net als de benzine trouwens. Als je het eerste tankstation pakt ben je standaard duurder uit dan wanneer je ff 1km verder door rijdt.
Eenmaal weer op de weg hebben we een saai landschap. Jammer, daar wordt je moe en hangerig van. Ik krijg bovendien een houten kont en weet niet meer hoe ik lekker moet zitten. De concentratie om een boek te lezen is er ook niet, steeds vallen mijn ogen dicht maar slapen wil niet lukken. Lin roept opeens via de walkie dat we een spelletje gaan doen. Het begint met het spelletje: ik ga op reis en neem mee. Om de beurt roepen we het hele riedeltje weer van voren af aan op: tandenborstel, ondergoed, bus, scheerapp, volle koelkast, deo, inlegkruisje enz..
Het spelletje is weer voorbij en we zakken weer weg in lijdzaam afwachten tot we bij ons doel voor vandaag zijn. Een uurtje later roept Linda weer, het volgende spel dient zich aan. Dieren met de letter B: beer, brulaap, brandslang en braadkip komen voorbij. We hebben de grootste lol om de simpelste dingen. Wat dacht je van het spelletje lichaamsdelen met een K? Je snapt wel dat er woorden tussen zaten die ik hier maar ff niet ga neer zetten. De tijd vloog en in no-time zijn we in Canon City.
We hadden vanmiddag al gereserveerd en dat was maar goed ook. Morgen is er een marathon van Bryce deze kant op. De camping is dan ook afgeladen. Gelukkig hebben we twee leuke plekjes. Bas en ik pakken de Van eens helemaal uit en maken alles fijn schoon en ruimen de boel weer keurig in. We hebben ineens veel meer ruimte tot onze beschikking. Das fijn. De temp is hier 26 graden en de zon is pleite. Er waait een licht koel briesje. Kev en Lin doen de boodschappen. Hierna gaan we eerst eens fijn relaxen. Beetje bloggen, boekje lezen, kletsen en de videootjes van de raamcamera overzetten.
Het blijkt dat we de geheugenkaart van de raamcamera te weinig geleegd hebben en dat alles wat er al op stond er gewoon over geschreven is. Echt super jammer, hierdoor hebben we dus alleen alles wat er vandaag gefilmd is. Niks van de afgelopen 2weken is bewaard gebleven. Geen schitterende Hwy 1 die ik aan mijn ouders wilde laten zien omdat zij daar volgend jaar komen en geen Monument Valley voor de ouders van Bas. Maar...look on the bright side. Vorig jaar hadden we dat ook niet omdat we toen de filmcamera verloren en dit jaar hebben we hem nog. Er is dus progressie geboekt.
Er wordt gekookt, gebakken piepertjes, worteltjes en varkens filet lapjes. We blijven nederlanders en willen zo nu en dan weer ff hollandsche pot. De rest van de avond hangen we lekker voor de Van. Geen internet tot onze beschikking, dus geen uppen. Alweer niet.
Toedels...
Liefs Lissy & Bas
Dag 13 Van Canon City naar Moab
5uur ging de wekker. We springen uit bed en pakken de Van in. Koffie leuten om wakkerder te worden. Auntie Mieke stuurt ons goed verzorgt op weg. We krijgen volle bekers met ice coffee en heerlijke muffins mee. We zijn niet van het lange afscheid nemen, dat zorgt alleen maar voor tranen, dus het is een snelle kus en knuffel, een hele grote dank je wel voor de goede zorgen en we trappen af.
We hebben ruim 6 uur en 45 min voor de boeg. Uncle Jerry wijst ons een andere route dan die we zelf in gedachte hadden. Onze route zou saai geweest zijn, de huidige route niet. Net zo als alle andere dagen hebben we prachtige vergezichten, bergen en woestijnen. We maken een pitstop in Breckenridge. Het is een stadje dat bekend is als skiresort. Het ziet er sjiek en verzorgt uit. Overal staan bloemen in de bloei en zijn er dure shops. Voor Bas en mij is het echt ontbijt tijd. Voor Lin en Kev niet, die hebben zich al volgepropt met muffins en krentenbrood. Het eetpatroon van Linda is net als die van een mega bouwvakker. Gosh wat kan die vreten zeg!
We komen de bergen uit en gaan de highway op. Ded highway loopt stijl naar beneden. Wij hebben geleerd dat je de automaat dan in zijn 2 moet zetten, echter de vrachtwagen die ruim voor ns rijdt weet dat waarschijnlijk niet. Hij blijft op zijn rem trappen en er ontwikkeld zich een enorme rookwolk. Het stinkt vreselijk en we hebben het vermoeden dat zijn remmen er elk moment mee kunnen uitschieden of dat er zich enorme vlammen gaan ontwikkelen. We blijven er nog ff achter rijden om te kijken of er nog wat spannends gebeurt. Als we zelfs met de ramen dicht lichtelijk vergast worden besluiten we de actie toch maar voor gezien te houden. Nog een aantal uren gewoon rechtdoor rijden. Ik kruip achterin de Van en ga een uurtje pitten. Daarna neem ik het stuur over en kan Bas ff lekker lezen.
We komen aan in Moab, het is er belachelijk heet. 41 graden! We besluiten direct dat we dus niet in de Van gaan slapen en huren een 4pers cabin MET airco op een KOA camping. We zetten de airco op max, kleden ons om en jumpen meteen in het zwembad voor koelte. Nou ja koelte? Het is gewoon een lauwwarm bad, maar altijd nog beter dan die f*cking hete zon. Het gekke is wel dat je eerst die zon aan het ontwijken bent, maar zodra je uit het water komt, sleep je het ligbed juist in de zon om lekker bruin te worden. Maf eigenlijk. Eenmaal weer terug bij de cabin besluiten de chefs om te proberen een eitje te bakken op de motorkap van de Van. Dit lukt helaas niet en meer dan een glibberige puinhoop gaat het niet worden.
Lin en ik gaan boodschappen halen en pizza. De chefs hebben immers ook vakantie. Terwijl wij zitten te wachten bij de Pizza Hut en mensen aan het kijken zijn, is er een mega nerd die loopt te zuchten en te kreunen bij elke keer dat de telefoon gaat voor een bestelling. Ik besluit em ff te pesten en met het mobieltje verdekt opgesteld ga ik de pizza hut ook een paar keer bellen. Lin en ik hebben de grootste lol. Hoe simpel is het om een saaie 25 min wachttijd op te vrolijken.
We genieten van de mega lekker pizza's en garlic bread, ze zijn veel lekkerder dan de pizza's in NDL. We hangen nog wat op de porch van onze cabin, met bier en smirnoff, om uiteindelijk in onze koele cabin te gaan pitten. Het Amerikaanse buurjongetje komt tussendoor nog ff trots twee lizzard staartjes laten zien in een leeg bekertje, ze liggen nog te kronkelen na hun amputatie. Als we voorstellen om er een stokje in te prikken zodat je het kan bbq-en en het op sate lijkt, schrikt het jochie en druipt af.
Het jonge koppel krijgt het twee persoons bed en wij het stapelbed. De airco blijft staan op standje vriezer.
Sweet dreams
Liefs Lissy En Bas
Dag 12 Canon City, Colorado Springs en de Arkansas River
Om 7 uur staat mijn wekker, eindelijk ga ik met Mieke en Brianna naar de Hobby Lobby. Dat is een hobby winkel waar ze oa lekker veel bak-spullen verkopen. Ik heb de afgelopen week al veel bak-meuk
gezien, maar me weten in te houden. Nu mag ik los gaan. Om 8 uur rijden we weg naar Colorado Springs. Uiteraard is het weer een mooie route met veel bergen, we maken onderweg nog ff een pitstopje
bij Starbucks en belanden bij de Hobby Lobby. Ow men...ik kom een container en duizenden dollars te kort om te kopen wat ik wil. Maar met het geld dat ik wel te besteden heb ga ik heerlijk aan de
slag. Ik koop bakvormen, kleurstoffen, molds en nog veel meer. Een leuk bedrag lichter maar met 3 tasjes in de hand en met een voldaan gevoel gaan we weer huiswaarts.
Bas en Kev hebben intussen de Sky Line Drive gedaan. Dat is een fijn smal paadje met een nog fijnere afgrond ernaast, maar met prachtig uitzicht en aan de top in de bergen een echte dinosaurus voetafdruk te bezichtigen (ik heb die hele afdruk nooit echt kunnen herkennen, maar anderen vinden het idd een voetafdruk). Lin is lekker aan het relaxen geweest. We maken ons klaar om te gaan Raften.
Aangezien Linda het raften redelijk eng vond en er meerdere categorieën zijn qua moeilijkheidsgraad van het afdalen van de Arkansas River, hebben wij gekozen voor de Big Horn Sheep afdaling. Mieke brengt ons weg. Met ons reddingsvest en surfschoentjes aan, de helmen op onze hoofden zitten we te wachten tussen alle andere stoere deelnemers. Met 1 verschil, een klein verschil, eigenlijk niet eens interessant om te noemen, maar toch doe ik het. Zij gaan namelijk wild water raften en mogen in een grote stoere bus. Wij gaan raften en mogen kiezen tussen de Kermit Van of de Elmo Van. Terwijl we met een berg kinderen naar 'onze' Kermit Van lopen wordt ons nog toe geroepen: you tough guys!! We liggen helemaal in een deuk van het lachen. Onder weg bedenken we allerlei scenarios en we hebben echt de grootste lol. Het water van de Arkansas River staat erg laag vanwege de langdurige droogte die hier is geweest en het idee dat we met een boot misschien wel moeten klunen terwijl we net voor de camera zijn, bezorgt ons allemaal de slappe lach. Zelfs als deze trip geen bal aan zou worden, hebben we nu al de grootste lol gehad en is het elke penny waard geweest.
Het raften is keileuk en zeker niet te eng. Lin vindt het prima zo, voor de anderen had het een tikje harder gemogen. Desalniettemin hebben we ervan genoten. Hoewel Kevin steeds de grootste waterpartijen over zich heen kreeg, heeft hij het toch gepresteerd om de 4 sigaretten in zijn rechter broekzak droog te houden. Dat was dan ook wel het enige dat nog droog was. Een prestatie op zich. Mieke en Brianna komen ons weer oppikken, maar we vertrekken niet voordat we een biertje bij de bar hebben gedaan onder het genot van nachos en salsa saus.
Eenmaal weer thuis beginnen we aardig in te kakken en hangen we weer lekker relaxed in de tuin. Wederom heeft Mieke iets lekkers voor ons op tafel gezet. Vanavond eten we steak!! Yummie. Het dessert nemen we mee naar het huis van Brianna, zij is onlangs verhuist, en samen met de koffie nuttigen we het daar. Brianna heeft echt een mega cute en oud huisje. Met een porch!!! Op zo een porch ben ik echt verliefd geworden en we maken er dan ook dankbaar gebruik van. Het is leuk om te zien hoe Brianna een mooi klassiek oud huis, haar eigen modernere draai geeft.
We kakken nu nog erger in dan een uurtje of twee geleden, dus we gaan weer huiswaarts om aldaar nog een uurtje in de tuin te hangen om vervolgens naar bed te gaan. Morgen is het plan om de wekker op 5 uur te zetten en om 6 te vertrekken.
Ik ga nu nog ff kort skypen met Justin, het is in NDL nu 7.05 uur en dan trap ik ook snel af naar bed.
Sweet dreams
Liefs Lissy en Bas.
Dag 11 Wolf Creek Pass en Canon City
Redelijk goed geslapen. Wel voor het eerst het kacheltje aan moeten doen. Drie keer over werd ik wakker omdat ik het zo koud had. 1 keer om te piesen. Het was zo pikzwart buiten dat ik besloot om
in de buurt van de Van gewoon door mijn knietjes te zakken. De ochtend temp was werkelijk heerlijk, kijkend op de mega hoge groene heuvels bezaaid met Pine trees en het zonnetje dat op je bolletje
schijnt zonder heet te zijn.
Op naar de Rocky Mountains. We passeren Wolf Creek Pass. Er staat daar een monument met een streep op de grond. Al het water dat aan de ene kant valt komt terecht in de Atlantische Oceaan, het water dat aan de andere kant valt komt in Pacific Oceaan terecht. Meer dan het monument is er niet te zien maar het is toch weer een leuke wetenswaardigheid. We maken wat pica's en rijden door. Berg op, berg af, berg op, berg af, ondertussen ploppen onze oren dicht en weer open enz. Het is een gelinger van heb ik jou daar, maar de uitzichten zijn werkelijk spraakmakend. We stoppen bij een scenic view en maken weer fotos. Het zicht is over een mega vallei met grasvelden, huisjes, bomen en een meer. Prachtig. Het is zo weids dat je het niet op de foto kan krijgen. Behalve Linda dan, haar cameraatje kan prachrige panorama fotos maken. De onze ook, maar die moeten we dan later op de pc stitchen. Niet echt handig.
We besluiten te ontbijten in Del Norte. Het stelt niet echt veel voor, maar als je honger hebt is je dat om het even. Het vage tentje heet Boogies en het eten is er redelijk. We blijven niet lang hangen want we willen op tijd in Canon City zijn.
Berg op, berg af. De Rocky Mountains zijn erg mooi en erg groot. Maar tevens zo ver weg en gesluierd in lichte mist, dat het bijna onmogelijk is om ze mooi op de fotos te krijgen. Dat wat ik wel op de foto krijg doet zeker geen recht aan de werkelijkheid.
Tegen de klok van 3 reden we in Canon City, we konden het niet meteen vinden en dus belde ik auntie Mieke. Voor het gemak staat ze buiten te zwaaien. Het weer zien na vorig jaar was awesome. Het voelt ook meteen als thuis, voor ons dan, voor Kev en Lin is dit natuurlijk nieuw. We installeren ons meteen achter in de tuin met een biertje (its 5 o'clock somewhere). Krijgen tevens een Tequila aangeboden maar na 1 klein sipje hou ik dat spul voor gezien. Ik weet niet welk merk dit is, maar als ik al bacteriën in mijn strotje heb dan zijn ze nu allemaal dood gebrand.
Mieke heeft heerlijk voor ons gekookt. We eten briket en nog meer lekkers. Brianna is uiteraard ook aangeschoven. We vinden het super om elkaar weer te zien. Opeens krijgt Mieke een telefoontje, het is een mededelings bericht van de politie. Er is een Hispanic uitziende gevangene ontsnapt, gewapend en gevaarlijk. Mieke roept meteen dat we naar buiten moeten om te checken of de Vans op slot zijn en of de ramen dicht zitten. Ze laat ons haast maken. We schrikken ons suf en de deuren gaan op slot. Gosh zit ik net nog te vertellen hoe dit een keurige rustige woonwijk is. Een paar uur later willen de boys vissen en Mieke heeft een tweede telefoontje ontvangen dat de buurt uitgekamt is en denkt dat het gevaar geweken is en dus wandelen we richting de Arkansas River. Het stikt er van de muggen, vreselijk zeg. Terwijl wij wat rondhangen en kletsen, komt er een dame op Nieke aflopen en zegt dat we niet in een bepaalde richting moeten gaan omdat daar een beer gespot is. Ik kijk op n vind het cool. Die wil ik wel zien. Na enig twijfelen gaan we toch op beren jacht. Mieke, Jerry, Bianna, Linda en ik. Ik ben opgetogen en vind het spannend. Lin en ik giechelen wat, waarschijnlijk omdat we de ernst er nog niet van inzien. Als we in de buurt van de plak komen waar hij gespot is, meldt Mieke dat we niet meer mogen praten. Het maakt het nog spannender, de zenuwen gieren door mijn lijf. Ik schijt namelijk 3 kleuren voor beren, maar nu het nog licht is, wil ik er wel heel heel graag 1 voor mijn camera hebben. Jerry zegt ons om achter hem te gaan lopen aan de andere kant van het pad ipv naast elkaar. We luisteren gedwee. Mijn hart bonkt als een gek. Opeens horen we redelijk hard allemaal takken kraken en iets groots bewegen in de struiken, we staan direct allemaal doodstil. Lin en ik grijpen elkaar vast van schrik, ik heb nog net niet in mijn broek geplast. Muisstil is het en we staren met zijn allen naar het hoge struikgewas. Dan zegt Jerry: No nothing is coming, lets walk. Met nog een bonkend hart lopen we door en beginnen we weer te giechelen. Man wat is dit spannend. Ik weet eigenlijk niet of ik nu blij of teleurgesteld moet zijn dat we hem niet gezien hebben. So much for a kalm and quiet neighborhood.
Bij thuiskomst hebben we grote verhalen tegen de boys, maar eigenlijk valt er niks te vertellen want we hebben niks gezien. We hangen nog een tijdje gezamenlijk in de tuin en gaan tegen de klok vn half 12 naar bed.
Het was een topdag!!!
Liefs Lissy en Bas.
Dag 10 Bluff, Cortez en net voorbij Durango, Pagosa Springs
Na het opstaan en de koffie zijn we eerst nog ff Bluff in gegaan, daar was namelijk
Fort Bluff. Dat is een nagebouwd western dorpje uit 1880 met originele attributen. We
maken er foto's en een filmpje, kijken, lachen en ouwehoeren wat en gaan de weg
weer op richting Four Corners.
In Four Corners blijven we maar heel even, het stelt namelijk niet zo heel veel voor,
maar tis ff een leuke onderbreking. Four Corners is een 4 statenpunt. De staten Utah,
New Mexico, Colorado en Arizona komen hier bijeen. Er omheen staan allemaal
kraampjes met handgemaakte indiaanse spulletjes. Shopaholic Bas koopt een kettinkje en weer de weg op.
We komen rond de klok van 12 aan in Cortez en besluiten daar een hapje te gaan eten bij ' Once upon a Sandwich'. Het eten was goed maar de bediening was ronduit kudt. De vreselijke chagrijnige waitress had duidelijk geen plezier in haar werk en dat liet ze niet ongemerkt. Een zware blik toen we nog niet eens waren over wat we gingen eten, vervolgens pleurde ze de rietjes gewoon op tafel, daarna bracht ze meteen de refill bekers maar (de eerste bekers waren nog niet voor de helft leeg) en meldde daar even bij dat ze dat nu vast deed dan hoefde ze daar straks niet nog eens voor te lopen!?! Nou moe, das toch niet normaal meer. De maat was bij mij vol toen ze de rekening zo ongeïnteresseerd en achteloos op tafel gooide en daarbij mijn drinken omgooide dat er besloten werd om haar geen tip te geven en op de rekening heb ik ook nog maar even vermeld dat als ze wat vriendelijker geweest was, we wel hadden getipt.
Kev en Lin gaan naar Mesa Verde, dit hebben wij vorig jaar al gezien, dus wij slaan
dat over. Ons plan is om door te rijden naar Ouray en daar vast een camping te
boeken. Een blik op de kaart leert ons dat we dat toch niet doen. We willen morgen naar Canon City om auntie Mieke en uncle Jerry te bezoeken en via Pagosa Springs is het toch wat korter. Dus
zoeken we een camping in de buurt van Pagosa Springs.
Terwijl we aan het rijden zijn gaat het van bloedheet naar redelijk chilly. Ook het prachtige uitgestrekte wolkendek veranderd in een grote donker grijze massa. We kijken elkaar aan en hopen het beste. Helaas, van het ene moment op het andere komt het met bakken uit de hemel. We worden bedolven onder de enorme hagelstenen en zien bijna niks meer op de weg. Het maakt een oorverdovend lawaai op de Van. Het knalt allemaal zo hard op ons dak dat we bang zijn dat de Van er dadelijk uit gaat zien als een golfballetje, vol met deuken. Het zicht is zo slecht dat wij en anderen aan de kant van de weg stil gaan staan. Ik probeer wat foto's te maken en een filmpje. Als ik een goede wifi verbinding heb dan zal ik die nog uppen. Als de lucht iets klaart rijden we door om 5 min later weer in een mega bui te belanden. Het was bijzonder om mee te maken, maar het idee om met dit weer op een campground te gaan staan trekt me toch niet zo. Hopelijk klaart het nog op.
Onderweg halen we nog ff boodschapjes voor de bbq van vanavond. De regen wordt minder en stopt uiteindelijk. De bergen zijn enorm hoog en helemaal bedenkt met Pinetrees. Tussen al die bomen zie ik rook vandaan komen en we vragen ons af wat dat is. Eenmaal op de campground meldt de camping beheerder dat het laaghangende wolken zijn. Ook dat is weer een heel bijzonder gezicht. Inmiddels hebben Kev en Lin zich bij ons gevoegd en zetten we de Vans mooi naast elkaar. Ieder zet de shady-boy (luifeltje) op en zo staan we mooi droog. De overbuurtjes Tom en Nicole komen zich voorstellen en we babbelen wat over de Hot-springs in Pagosa Springs. Ze blijken open te zijn tot middernacht. Bas en ik twijfelen nog. Voordat we een besluit nemen gaan we eerst lekker bbq-en.
We zijn niet meer naar de hot springs gegaan, het was veel te gezellig voor de Van. Het weer is droog gebleven en onder de shady-boys bleef de temp ook redelijk goed. Vannacht wel weer het dekbed erin proppen want de temp is hier aardig gedropt. De wifi is matig en alleen maar te ontvangen bij de office. De douches zijn schoon, maar hebben geen deur. Het is een douchecabine waar je doorheen kijkt en daarvoor nog een douche gordijn tegen de inkijk. Als ik ff wil gaan piesen staat de overbuuf net haar kruis te poetsen terwijl ze vergeten is het gordijn dicht te trekken. Al piesend doe ik mijn best om het beeld van mijn netvlies te krijgen, met de ogen dicht verlaat ik het toilet weer. Echt weer een ' heb ik dat' momentje.
Lin is net naar bed, Kev en Bas zitten nog voor de Van en ik doe mijn best om van de afgelopen drie dagen de fotos uit zoeken om te uppen en ga misschien nog ff naar de office.
See ye around mates!
Liefs Lissy en Bas
Dag 9 Flagstaff, terug naar Sedona en als eindbestemming Bluff
Sedona is weer een uur terug rijden vanuit Flagstaff en om half 6 komt de zon op. tel
uit je winst. We komen keurig om 6 min voor half 6 aan. Nice getimed! Spullen klaar
zetten en wachten. Helaas waren er wolken in de lucht dus een totale sunset hebben
we niet kunnen zien, maar de opkomende zon die de rotsen steeds weer anders rood belichten was het ook wel waard. Tevens stegen er maar liefst drie luchtballonnen op en om die te kunnen fotograferen boven de rotsen was ook een mooi meevallertje.
Tegen 7 uur zijn we wel klaar, we zoeken een parkeerplaats op, ik doe een tukje en
bas gaat een filmpje kijken. Het wachten is op Kev en Lin. We gaan gezamelijk
Sedona nog ff in en ontbijten ergens.
We vervolgen onze reis richting Monument Valley. Het is een lange rit, soms saai,
maar ook afwisselend en mooi. Ik blijf de enorme rotspartijen bijzonder vinden. Het
ene moment is alles rood gekleurd en zie je alleen maar zand met her en der wat
toefjes gras, dan rijd je een rots voorbij en is alles ineens geel met groen en bezaaid
met struiken. Opeens ziet Bas een Coyote in de berm lopen en hij trapt op de rem. Het is maar een klein beestje en ziet er heel niet zo angstaanjagend uit als ik verwachtte. Ik roep door de walkie
naar Kev en Lin of ze hem ook zagen. Kev antwoordt heel droog: nee niks gezien, ik moest me namelijk concentreren op een busje dat voor me die ineens op de rem trapte. Mhm, daar zat wat in. Haha.
Monument Valley is groots en rood. We wilden eigenlijk de sunset fotograferen maar ook nu zijn er weer te veel wolken. Pech gehad.
Op zoek naar een camping of motel. En dat is iets dat niet mee valt. Zo verschrikkelijk veel ligt er namelijk niet op deze route. Vorig jaar hebben we onze les
al geleerd in de buurt van Kayenta, dus dat slaan we over. We gokken op Mexican
Hat. Als we ergens een bochtje nemen zien we een soort van droog industrieterreintje en er staat een motel. We moeten allemaal lachen, dit gaat em ook niet worden. We gaan ergens om tips vragen en
we worden verwezen naar Bluff. De verwachtingen zijn erg laag gespannen. Maar tot onze grote verbazing hebben we een hele goede camping voor maar 23 dollar gevonden. Inclusief wifi, schone douches
en visvijver. Verderop in de straat zit ook nog eens een keileuk steakhouse.
We boeken ons plaatsje en rijden meteen maar door naar het steakhouse. Een
superleuke plek, waar buiten echt je eten op de open vlammen bereidt wordt. De
servetten zijn bandanas en die mag je ook nog eens meenemen. Verder is de hele
entourage aangekleed met echte westernzaken. Over het hekwerk hangen oude zadels, er is een mini begraafplaats waarbij op de steen van eentje geschreven staat: 'hier ligt Wiskey, we hebben hem
verhangen omdat hij weigerde fooi te betalen' en het toilet is omgedoopt tot Fort Crapper. We eten hier smakelijk en veel.
Eenmaal terug op de campground gaan de mannen vissen, Lin gaat de keuken van de Van uitsoppen, want door een dirt-road die ze genomen hebben is alles achterin bedekt met een laag stof. Ik ga fijn ff lekker douchen. Het stikt hier van de muggen, nu werkte vorig jaar mijn 40% deet niet maar dit jaar ben ik voor 98% deet gegaan. Behalve dat ik mezelf bijna vergaste toen ik me er mee inspoot, had niemand hier last van. Ook de muggen niet. Das dan weer jammer. Het goedje is zo mega chemisch dat mijn nagellak ervan af gaat en plakkerig is.
Slapen moest je wel met de Van deur open doen maar ik had al voorzorg maatregelen genomen en van thuis een afgeknipte klamboe mee genomen. Deze werd met duct-tape voor de deur bevestigd en geen mug kon meer naar binnen. Soms heb ik echt goede ideeen. Als ik al bijna lig weg te dommelen denk ik ineens aan die Coyote van vandaag en aan mezelf die hier als een lekker stukje sate open en bloot in de deur opening ligt. Ik maak nog ff Bas wakker om mezelf er van te verzekeren dat ik niet het hapje van de dag voor de Coyote word. Volgens Bas zal dat niet gebeuren en we vallen heerlijk in slaap.
Morgen weer een nieuwe dag.
Liefs Lissy en Bas.