Weer was ik als eerste wakker, Lin gaat weer richting het Nederlandse patroon en slaapt alweer lekker door. Ik probeer de tijd nuttig te besteden en wil mijn traveljournal bij werken. Ik loop immers nog 2dagen achter. Ik ben van half 8 tot 9 uur bezig geweest en kreeg er inmiddels flink de pest in. Uiteindelijk is 1 van de drie blogjes gelukt met de nodige vloek partijen en hou ik het voor gezien.

De zon brand alweer flink op onze huid. Insmeren maar. Doordat ik steeds met mijn benen uit het raam hang, hangen ze niet precies evenredig in de zon. Gisteren mijn rechterscheen iets te rood. Dus vandaag word het factor 10 voor links en factor 30 voor rechts. Aan alle kanten huppelen konijntjes en kwartels, ook de Robber Jay zien we weer rondvliegen. De rest word wakker, we drinken koffie, doen de afwas van gisteren (nu flink aangekoekt dus sprayen gaat niet meer) en vertrekken richting Yosemity.

De weg naar Yosemity is net zo een weg als naar Sequoia. Alleen maar berg op en af, hoge Dennen bomen en mega veel geslinger. Ik hang achterover, ogen dicht, draai soms wat, ff koppie uit het raam hangen en hang weer achterover. De weg is een tweebaans, maar erom heen staat ie zo vol bepakt met die Dennenbomen dat ze allemaal als flitsen voorbij schieten. Ik vind het niks. Boven trek ik weer bij, dat gaat gelukkig altijd vrij snel. We wandelen richting de mega hoge waterval. Ook deze is geteisterd door de droogte en er komt veel minder water omlaag dan vorig jaar. Desalniettemin is een het mooi gezicht.

De boys besluiten de grote rotskeien die nu droog liggen, te beklimmen om een douche onder de waterval te nemen. Lin en ik wachten gedwee op hun terugkomst. In die tussentijd fotograferen wij Eekhoorns en kijken we naar een grote groep Italianen. De Italiaanse dames zijn allemaal super sjiek gekleed, jurkjes, bling bling handtasjes en de haren strak in de lak. Ook daarvan willen er een paar de rotsblokken beklimmen. Een leuke bezigheid om ze dat te zien doen. Dan spotten we onze boys weer. Ze hebben met kleren en al gedoucht en gezwommen in de poel waar het waterval water neerstort. Het water was 4graden, niet echt warmpjes dus, maar de zon schinnt goed en ze worden snel weer op gewarmd. Hup, terug die slingerweg op en naar beneden, we zitten immers op een hoogte van 9945feet dat gelijk staat aan iets meer dan 3000mtr.

Als we op een hoogte of 6000feet zitten komen we een prachtig meer tegen, tussen de wit/zwarte rotsen. Het is een schitterend gezicht en we besluiten om hier onze late lunch te nuttigen. Het is inmiddels een uur of 3 en we hebben na ons ontbijt niet meer gegeten. Er worden braadworstjes ge-bbqed en brood geroosterd, beetje ketchup erop en je hebt een prima maaltje. Als we weer doorrijden is het volgende doel Mono Lake.

Mono Lake is een zoutmeer in Mono County. Het ligt tussen de White Mountains en Sierra Nevada. Het is bekend om zijn grillig gevormde, bijzondere zoutpilaren in het water. Het ziet er schitterend en heel bijzonder uit. Als Bas en ik tot aan het water lopen, valt ons de immense stank op die het meer verspreidt en het grote aantal meeuwen. Zwemmen vinden we geen optie. In het stadje Bridgeport foerageren we en gaan we de camping opzoeken.

De camping is klein, maar van alles voorzien. Het is een jong stel dat het runt en duidelijk is dat ze het gezellig huiselijk wilden maken. Zo staan er in de dames badkamer mandjes met allerlei spulletjes als paarse scheermesjes, tampax in roze verpakking, bloemetjes en lotions. Beetje jammer is wel dat de lichtsensor in het voorste gedeelte van de lang gerekte badkamer ligt en de douches achterin. Na 15 min springt het licht uit en als er dan niemand meer vooraan door de sensor loopt sta je dus de rest van de tijd in het donker te douchen. Het ligt aan een mooi meer en we krijgen een katsrode zonsondergang te zien. Vissen kan wel, maar de eigenaar van de camping deelt meteen al mede dat je hier niks vangt. Het internet is super snel, iedereen zit op de laptop of op de Ipad. De een bekijkt keukens, de ander badkamers en ik gooi eindelijk mijn achterlopende blogs op internet. Iedereen blij.

De mannen gaan het eten maken, Lin en ik gaan een wasje draaien. We stoppen drie kwartjes in de gleufjes waar je 1,50 in moet doen en we snappen maar niet waarom de machine het niet doet. Deur opnieuw sluiten, alle knopjes indrukken, elkaar vragend aankijken, de drie muntjes van de linker gleufjes naar de rechter verplaatsen en dan ineens zien we het....1,50!!! Dus we gooien er nog drie kwartjes in en de machine doet wat ie moet doen.

Eenmaal aan tafel genieten we van spareribs die ge-bbqed zijn boven het houtvuur omdat het gas van de bbq bijna op is, van heerlijke salade en gebakken piepertjes. We maken nog een filmpje voor Justin, skypen met het thuisfront en druipen redelijk laat af naar bed. Het was toch zeker al een uur of 12.

Doegie..
Liefs Lissy en Bas