Dag 24 San Francisco en retour naar Nederland
Tegen de klok van half 10 gingen Bas en ik er weer op uit. Kev en Lin besloten om eerst hun koffers in te pakken, want nu zonder ons op de kamer, hadden ze alle ruimte. Ons plan voor vandaag was de laatste inkopen te doen voor anderen en verder niets dan slenteren en rondkijken. We hebben een bezoekje gebracht aan de Apple Store en Nike Town. Bij het terug gaan naar ons hotel om de spullen weg te brengen, reden Kev en Lin ons voorbij in de HoHo bus. Zij gingen duidelijk een nieuwe poging doen om weer wat te bekijken.
Bas en ik vervolgden onze weg naar pier 39. Bomvol met toeristen, maar het is er zo gezellig. We hebben echt letterlijk alle winkeltjes van binnen gezien. Er was een fruitmarkt en met het zonnetje op onze bol stonden we te turen over de oceaan en te genieten van een kilo mega zoete kersen die in overheerlijke chocolade saus gedipt werden. Zoooo relaxed. Overal zijn restrooms en die zijn ook overal mega druk. Je staat altijd in een rij voordat je kan toiletteren. Maar wat moet dat moet.
Toen we hierna in een winkel stonden en ik een foto wilde maken met mijn telefoon, besefte ik dat ik deze op het toilet had laten liggen. Met hartkloppingen rende ik terug en tot mijn grote verbazing lag hij er nog. En dat terwijl er toch echt minimaal 10 mensen na mij geweest moeten zijn. Ik was superblij.
Inmiddels was de dag al ver gevorderd en kregen we van Lin en Kev een sms of we in de buurt bij Union Square waren. Niet dus. Afgesproken werd dat we elkaar bij pier 33 zouden treffen om gezamenlijk naar Alcatraz te gaan. We crashten voor ontbijt/lunch bij een Italiaanse tent waar we de meest lekkere pasta ooit gegeten hebben. Hierna slenterden we dus naar pier 33.
Met de boot naar Alcatraz dat op een mini eilandje ligt. Ieder kreeg een eigen audiotour en deze was verre van saai. Het was mega interessant om te horen wat de verhalen van guards en convicts waren. Na de uitdrukkelijke waarschuwing dat er niets, maar dan ook niets van het eilandje meegenomen mocht worden, zocht Kev twee mooie brokken rots van het eiland uit, die spontaan bij mij in de tas vielen. Eentje voor mij en de papa van Lin. We besloten een riksja te nemen van pier 33 naar pier 39 (wel 5 a 600 meter) omdat we te lui waren om te lopen. Bij pier 39 stond een dikke Limo en voor 50 dollar wilde hij ons wel in stijl naar het hotel brengen. We hebben de grootste lol gehad in die Limo, Freddy onze chauffeur, riep steeds maar dat we rockstars waren en toen we stil stonden voor het stoplicht, schreeuwde Kev uit het raam naar de voorbijgangers VIVA LAS VEGAS!!!
Iedereen stond naar de Limo te gluren toen we aankwamen bij ons hotel om te weten te komen wie er uit kwamen. Nou gewoon wij dus. En dan stap je uit de glamour Limo en loop je op je gemakkie bij Starbucks naar binnen voor een bakkie en zonder glamour stap je daarna weer over de geamputeerde poot van een zwerver. Redelijk contrastrijk zeg maar. Bas en ik gingen nu onze koffers maar eens inpakken en dat bleek nog een hele klus. Het werd pas en meetwerk maar uiteindelijk waren we redelijk tevreden. We maakte nog een wandelingetje door de buurt en ploften op bed. Bas, Kev en Lin gingen tukken. Ik probeerde met pijn en moeite nog wat blogs in de lucht te krijgen. Om half 3 kregen we onze wake-up call en was het slepen met onze bagage en aantreden.
De taxi was smiddags al uitgezocht door ons, om er zeker van te zijn dat we wel een SUV kregen. Met een kleinere was het echt niet mogelijk geweest om alle bagage mee te krijgen. Ook nu was dat niet makkelijk. De kofferbak vol, de voorstoel vol en wij zaten met zijn 4en op elkaar gepropt op de achterbank. Keurig op tijd op het vliegveld, bagage overpakken bij de bagage drop omdat ie toch nog te zwaar was, inchecken, douane, ontbijten en vliegen met die hap. Op dinsdag morgen om 6.15 uur vliegen om vervolgens op woensdag morgen om 7.20 aan te komen op Dusseldorf.
De ouders van Kev en Lin haalden ons weer op. We werden bij aankomst in Beek fijn getrakteerd op een uitgebreid ontbijt door vriendin/zusje van Kev en om half 10 zaten Bas en Kev lekker een vers broodje weg te werken in combinatie met bier. We hadden tenslotte geleerd dat het ergens ter wereld vast wel al 5 uur is. Hierna door naar mijn flatje en meteen druk met uitpakken, wassen en visites afleggen.
De vakantie is weer voorbij, maar boy, wat hebben we ervan genoten!!!
Wij willen jullie allemaal bedanken voor het digitaal meereizen. Super leuk dat jullie erbij waren.
Liefs Bas, Kev, Lin en Lis
Dag 23 San Fransisco
Niet zo jofeltjes geslapen vanwege mijn schouder en om half 7 al wakker. Om 7uur begonnen er mega harde stemmen iets te schreeuwen. Het bleek om een groepje van iets van 10 pers te gaan die, gewapend met megafoons en van die borden met leuzen erop, toestemming hadden om 1 uur lang te demonstreren voor een hotel dat helaas maar een klein stukje verder lag dan het onze. Met onze koppen onder onze kussens probeerde we nog te tukken. Het lukte Bas en mij niet en met starbucks naast de deur is het natuurlijk een kleine moeite om dan je bed uit te komen. En zo geschiedde. Wederom leuten op Union Square in het ochtend zonnetje. Ook vandaag zou het weer een prachtige dag worden.
Lin en ik hadden onze zinnen gezet op een geheel nieuwe ervaring. Om 11uur gingen we naar de kerkdienst van de Methodist Church en hoopte we op iets bijzonders. Het werd idd bijzonder. Een beetje giechelend gingen we helemaal achteraan zitten. Een vrouwelijke pastoor pakte een microfoon en begon iets te preken en allemaal mensen te bedanken. Op de achtergrond werd een grote PowerPoint presentatie getoond en in de hoek stond een dikke camera te draaien voor de live online uitzending. Er werd medegedeeld dat je kon twitteren met ze en dat ze ook actief op youtube waren. We waren verbaasd, zo modern is het volgens ons niet in NL. Maar we werden zo nodig nog veel verbaasder toen de band zijn intrede deed en het koor. Iedereen was in normale kleding, niks geen lange jurken kostuums of zo en de kerk was gevuld met allerlei nationaliteiten, jong en oud, lid van de community of toerist.
De muziek zette in en een dominee begon te dansen, evenals het heen en weer wiegende koor dat heftig op de muziek meeklapte en het nummer :down by the river side en Amen werden gezongen. De kerkgangers stonden allemaal en dansten en klapten mee. Lin en ik keken onze ogen uit!! Na het zingen werd er weer iets gepreekt en ineens ging iedereen staan, zo ook wij en onze handen werden gepakt. Er werd gebeden en daarna begon iedereen elkaar spontaan een hug te geven. Lin en ik hugte elkaar en toen vonden we dat wel genoeg, echter zo dachten er een heleboel niet en spontaan werden we achter elkaar door wildvreemde mensen gehugt. We moesten er hartelijk om lachen. Halverwege de mis vonden we het welletjes en na een donatie van 10 dollar zijn we er tussenuit gesneekt met de smoes dat we een afspraak hadden. Het was een bijzondere ervaring zeg maar.
Eenmaal op de hotelkamer besloten Lin en Kev een Hop on Hop off bus te nemen en zo wat bezienswaardigheden te bezoeken en Bas en ik zouden lekker gaan slenteren en shoppen. Wij hebben aardig geshopt en nog ff een hapje gegeten bij een foodtruck die Indiaas eten verkocht. Ik heb een heerlijk chicken tikka massala gegeten. Hierna zijn we naar pier 39 gegaan, winkeltje in, winkeltje uit. We kregen ondertussen een sms van Kev dat zij op de Golden Gate vast zaten omdat de bus kapot was. Een tijdje later werden ze verhuist naar een andere bus en kwamen we elkaar weer tegen op de pier. Zij zouden vanaf de pier met de Ho Ho bus naar het hotel gaan en wij met de taxi. Nadat wij al een klein uurtje in de zon hadden liggen bakken op Union, kregen we weer een sms van Kev, we moesten maar niet op hun wachten.
Eenmaal weer terug op de kamer leerde we dat Lin en Kev wederom pech hadden met de bus, deze was niet op komen dagen en dus hebben ze gelopen vanaf Lombard Street tot aan Union. Dat is een beste
wandeling kan ik je vertellen. Iedereen plofte op bed. Kev kijkt tv, Lin en Bas liggen te pitten en ik blog. Het is nu 20.36 uur. Straks nog ff ergens een hapje eten en nog maar eens Lefty
opzoeken.
Bij Lefty deze keer niet een pianist, maar een driekoppige formatie die bestond uit drie ouwe kerels en de 1 nog meer hippie dan de ander. De muziek was niet geweldig dus besloten we het na een
tijdje voor gezien te houden.
Sweet dreams
Liefs Lissy en Bas
Dag 22 Isleton Sacramento Delta en back in San Francisco
7.00 gingen onze wekkers af. Koffie, bed afbreken en terug zetten als tafel en banken, Van volladen, Ken de manager gedag zeggen en gaan met die banaan. Op naar San Francisco! De rit duurde een kleine ander half uurtje. Nick van de rentalcompanie Escape was al druk in de weer. Kev en Lin mochten snel een koffer bij de chinees op de hoek en we lieten onze spullen achter om er vast op uit te trekken. Inchecken in het hotel kon namelijk pas tegen 13.00 uur.
De eerste stop was Fishermans Wharf, we moesten natuurlijk wel goed ontbijten. Dit deden we weer bij Wipe Out. De ene nam gebakken eieren sunny side up, de andere een steak. Het kan hier allemaal. Dit onder het genot van een fijne verse OJ (orange juice, maar oj staat zo lekker stoer). We slenterden fijn rond, bekeken wat shopjes en gingen weer terug naar Escape. Met weemoed namen we afscheid van onze Vans. Drie dagen lang in een hotel is een redelijk cultuur verschil. Er werd een taxi besteld, maar de bagage paste er niet allemaal in en dus kwam er een grotere taxi en ook in die zaten we nog met bagage op schoot. Eenmaal in de hotelkamer (Union Square Plaza, kamer 603, wifi usphotel, code 432p432432 dezelfde als vorig jaar en dit ter info voor mijn ouders) ploften we allemaal op bed. We hebben een vier persoons kamer, net zo gezellig, en als een blok denderden we allemaal in diepe slaap.
Bas en ik waren als eerste wakker, we hebben zachtjes gedaan en trokken erop uit. Eerst even een fijne starbucks op Union Square en mensen kijken in het zonnetje. SF staat niet bekend om het mooie weer, maar het zat ons mee en het was goed warm. We bezochten wat winkeltjes, kochten pijnstillers en kwamen Kev en Lin weer in het hotel tegen. Zij waren inmiddels ook al ff op stap geweest. Het aantal zwervers is enorm en het blijft intrigerend om ze te zien en te bekijken. Ik stond verbaasd over het feit dat 1 zwerver er vorig jaar ook al was en op precies dezelfde plek stond. Het idee dat hij exact hetzelfde al een jaar doet, vond ik echt een bizarre gewaarwording. Ook bij Kev werd er om geld gebedeld, echter toen Kev niks gaf werd hij direct uitgescholden voor asshole. Er is hartelijk om gelachen. Het is ook bijzonder om te zien hoe erg oude Chineze mensjes met karretjes en tassen lopen en de vuilnisbakken uitpluizen op zoek naar glaswerk en blikjes. Dit verzamelen zij en leveren het weer in voor geld. De mensjes lopen echt helemaal krom voorover en kunnen heel niet recht staan. We hingen wat rond in onze kamer en besloten tegen de klok van 21.00 uur ergens een hapje te gaan eten.
Na het eten (het was lekker maar overtrof de kwaliteiten van onze eigen chefs niet) zijn we ff gaan rond lopen en eindigden we in Lefty's O' Douly. Een Ierse kroeg waar live piano gespeeld en gezongen werd. De zanger was een oudere man die zich zelf erg sexy en grappig vond en maakte continue dubbelzinnige grappen tegen de wat oudere dames (lees bejaard) en die gleden op hun beurt weer bijna van hun barkruk. We werden er misselijk van. We hebben ook veel lol gehad met het bekijken van al het volk dat er rondloopt. De meeste dames zijn zeer schaars gekleed en dat terwijl het echt keikoud is in de avond. Al bibberend met tepels zo groot als deurknoppen, liepen ze te waggelen op veel te hoge dunne hakjes. Noem het leedvermaak, maar ik hou ervan. We hebben een tijdje staan drinken, zingen en dansen tot we omvielen van de slaap.
Eenmaal terug op de hotelkamer was het ook zo bekeken. Op naar de volgende morgen.
Liefs Lissy en Bas
Dag 21 Isleton Sacramento Delta
En weer als eerste wakker. Ik zit buiten met koffie en kijk wat rond. Het is niet wat ik in gedachte had voor een camping. Ook als ik even ga toiletteren, gezamenlijk met alle bugs, denk ik dat dit em niet gaat worden voor vandaag. Als de rest wakker wordt maken we een rondje en gaan ff naar de office. Blijkt dat we helemaal verkeerd staan en dat het veldje waar we op staan een voormalig tentenveld was. We krijgen te horen waar alle faciliteiten zijn en tot mijn vreugde zie ik in het toilet keurige witte glimmende wasbakken en douches. Aah kijk, dat is een KOA campground zoals we ze kennen. Ook het zwembad en de tennisbaan zijn aanwezig, net als een groot lake om te vissen, inclusief eigen visvlonder en mogelijkheid om je eigen boot te stallen. Dat laatste hebben we helaas niet.
De manager is blij met ons en geeft ons de beste plek met zon en schaduw mogelijkheid. We krijgen gezamenlijk 1 plek zodat we de shady boys weer mooi tegenover elkaar kunnen zetten. We betalen zelfs maar voor 1 plek, goed geregeld dus. De manager is een leuke man, gedeeltelijk indiaans en super vriendelijk met goede humor. Voor we ons naar onze nieuwe plek begeven gaan we uitgebreid boodschappen doen. Als ontbijt/lunch eten we elk een vers gegrild halve kip. Het is hier ook allemaal zo lekker.
Lin en ik trappen even later af naar het zwembad, gewapend met zonnebrandcrème en boekjes, Kev en Bas gaan gezamenlijk vissen, gewapend met hengels en een bak sardientjes. Voor het gemak neemt elke partij een walkie mee.
Als Lin en ik bij het zwembad komen is de poolman bezig om em schoon te maken. We zien testmonstertjes op de kant staan evenals grote flessen chloor. Het water is erg heldergroen en dat kan nooit goed zijn. Als we een babbeltje maken met de poolman meldt hij ons dat het water idd niet goed is en dat hij probeert om het chloor level op pijl te krijgen want er zat te weinig in volgend hem. Lin en ik hadden inmiddels ons smeltpunt bereikt en dus vroegen we weer of het al ok was. Het was niet gevaarlijk meldde de poolman, maar op de vraag of ik blond werd als ik het water inging, zei hij toch dat ik maar beter niet kopje onder moest gaan. Lin en ik zeiden dat we niet bang waren en dus gingen we fijn afkoelen, maar met de haren onderwater deden we toch maar niet. Uiteindelijk heeft Mister poolman er 14 gallon !?! chloor ingegooid en toen hielden we het alleen nog maar bij pootje baden. De manager kwam nog herhaaldelijk langs om te kletsen en grappen te maken en meldde dat hij altijd, elke dag een microwave schotel at omdat hij zelf niet kan koken. Hij werd ter plekke door ons uitgenodigd om een hapje mee te eten, maar zei dat hij er geen tijd voor had. Op de vraag of ik dan een bordje voor em klaar kon maken en zou langs brengen, kreeg ik een blij gezicht en een volmondig ja.
Bas en Kevin riepen via de walkie dat de koelbox inmiddels te klein was voor het aantal vissen dat ze vingen. Er werd volop baars gevangen en catfish. Kev had zelfs een catfish van maar liefst 35 a 40cm gevangen. Ik ben er ff heen gegaan om een foto te maken. Het grappige was dat de heren idd niet overdreven hadden, de koelbox lag vol en op het moment dat ik een foto wilde maken hadden ze beide nogmaals beet. Gezamenlijk liepen we terug in de hitte.
Er werd gedoucht (helaas had ik alweer pijn in mijn schouder en door een wazige beweging met afdrogen is mijn schouder blessure weer terug bij af) en meteen daarna werd aan de inpak begonnen, we moeten immers morgenochtend om 8.00 uur aftrappen en om 10 uur de Van inleveren. Bas en ik hadden al een mega grote koffer extra gekocht, dus het inpakken ging redelijk vlot. Het ging bij Kev en Lin ook lekker vlot, al hadden zij buiten hun backpacks nog tig tasjes waar alles in zat. Het plan is om morgen in San Francisco een extra koffer te kopen.
De chefs gingen bbq-en en koken. Op het menu stond hamburgers, Dolver Sole fillets (vis), jumbo garnalen, catfish en gegrilde groentes als courgette, bakchoy, kastanjechampignons, uien en gele courgette en salade met balsamico dressing en croutons. Er werd een heerlijk bordje gemaakt voor de attente manager en die was echt oprecht verheugd. Hij reageerde precies zoals wij de Amerikanen kennen, veel oooooohs en aaaahs, amazing, wow enz. Hij vroeg of we niet nog een nachtje wilde blijven, dan kregen we dat cadeau van hem. Helaas kon dat niet anders hadden we het gedaan. Het eten was voortreffelijk en keikapot van het niks doen in de immense hitte en de inpakwerkzaamheden in de avond gingen we redelijk laat voor ons doen naar bed.
Trustuh vanaf de laatste campground.
Liefs Lissy en Bas.
Dag 20 Van Bridgeport naar Isleton Sacramento Delta
We gaan richting het centrum van Bridgeport om te ontbijten/lunchen bij Bridgeport Inn. We eten er fish en chips en gaan meteen weer door naar Bodie. We moeten een dirt-road van 3 mijlen rijden en tomtom zegt dat we er een half uur over gaan doen. Nu weet ik van vorig jaar nog dat een dirt-road erg slecht voor je relatie kan zijn, dus ik was erg benieuwd. We werden daadwerkelijk aan alle kanten door elkaar geschud, een gestuiter van heb ik jou daar. De wetenschap dat het maar drie mijl is maakt dat de sfeer goed blijft. In de uitgestrekte weilanden op de bergen spotten we een schaapskooi. Echter deze was wat aan de krappe kant voor het aantal schapen opgezet. De schapen staan tweelaags in de kooi. Dus gewoon boven op elkaar. We waren te laat voor een foto, jammer, want het was heel raar om te zien. Vaag ook, dat als je zoveel ruimte hebt, je dan zo een klein schaapskooitje maakt. We lachen en roepen door de walkies hoe verschrikkelijk en onwerkelijk dit ritje is en dan ineens zie je Bodie tussen de bergen verschijnen.
Hier hebben Lin en ik naar uitgekeken. Bodie is een goudmijn stad dat ontdekt is in 1859 door W.S. Bodey. Hij vond er voor het eerst goud, heeft hier echter niet veel van kunnen genieten want hij is in hetzelfde jaar doodgevroren. Doordat er goud te vinden was kwamen hier binnen twee jaar 8000 goudzoekers, waardoor er dus een stadje gesticht werd. Inclusief een little Chinatown in het stadje Bodie. Er is twee keer een flinke brand geweest waardoor er nu nog maar 10% van de stad over is. De huisjes zijn in zwaar verval en door de ramen kan je naar binnen kijken. Het meubilair, de voorraden en alles staat er nog zoals het is achter gelaten. Ook in de saloon staan de flessen bier nog op de bar. Alles bedekt met een dikke laag stof, behang dat van de muren omlaag valt, gordijntjes die in flarden hangen. Het is bijzonder om te bekijken en laat je wel ff nadenken over hoe het er toen aan toe ging. In 1940 begon het stadje in verval te raken, maar pas in 1962 is de laatste bewoner vertrokken. Het stadje stond niet goed bekend. Er heerste hier geen wetten, dus er werden gunfights, postkoets overvallen, bank overvallen (de laatste overval maakte een buit van 4000 dollar in cash en juwelen) en er werd volop gehoereerd. Zelfs de kluis van de bank stond er nog, leeg, denken we. We hebben hier rond gewandeld, over gebrainstormd, vraagtekens gezet en veel foto's gemaakt. Lin en ik vonden het vreselijk boeiend, de mannen waren er wat sneller klaar mee.
We nemen de dirtroad weer terug, overleven die ook en gaan door richting San Francisco. Geen idee waar we een camping gaan pakken, we kunnen niet bellen want hebben geen ontvangst. Uiteraard gaan we weer de bergen in, maar dit is wel de laatste dag dat ik door de bochten geslingerd word. Jeuh! Onderweg beslissen we dat we in de buurt van Sacramento gaan staan. Dat is nog het nodige aan uurtjes rijden. Tegen de klok van 20.00uur bereiken we Folsom en halen we een pizzaatje die we op de parkeerplaats op eten. Rijden nog even langs de Starbucks voor een bakkie en crossen weer door. Tegen de klok van half 10 savonds komen we aan op een campground in Sacramento Delta.
Het is inmiddels pikkedonker en we zijn gaar van het rijden. We maken de bedden vrij en gaan buiten aan de picknick tafel zitten met iets te drinken. Lin en ik komen er achter dat hier niet eens douches zijn, dus we zullen hier waarschijnlijk geen 2 dagen blijven. Bij het toilet spot ik een nieuw insect, althans, voor mij dan. Het lijkt een tor, maar als ik hem zachtjes aantik zodat ie door kan lopen en ik kan piesen begint het kreng te springen. Jammer genoeg was hij te groot om dood te trappen, dat zou een mega gekraak en splash als gevolg geven, dus laat maar. Morgen hebben we niks op de planning staan. We moeten overmorgen (zaterdag ochtend om 10.00uur) de Van inleveren en zijn van plan lekker te luieren op een camping, we zijn immers maar anderhalf uur van San Francisco af. Of dat deze camping gaat worden bepalen we met daglicht. We hangen nog ff aan de tafel en gaan vervolgens naar bed.
Trustuh..
Liefs Lissy en Bas
Dag 19 Coarsegold, Yosemity, Mono Lake en Bridgeport
De zon brand alweer flink op onze huid. Insmeren maar. Doordat ik steeds met mijn benen uit het raam hang, hangen ze niet precies evenredig in de zon. Gisteren mijn rechterscheen iets te rood. Dus vandaag word het factor 10 voor links en factor 30 voor rechts. Aan alle kanten huppelen konijntjes en kwartels, ook de Robber Jay zien we weer rondvliegen. De rest word wakker, we drinken koffie, doen de afwas van gisteren (nu flink aangekoekt dus sprayen gaat niet meer) en vertrekken richting Yosemity.
De weg naar Yosemity is net zo een weg als naar Sequoia. Alleen maar berg op en af, hoge Dennen bomen en mega veel geslinger. Ik hang achterover, ogen dicht, draai soms wat, ff koppie uit het raam hangen en hang weer achterover. De weg is een tweebaans, maar erom heen staat ie zo vol bepakt met die Dennenbomen dat ze allemaal als flitsen voorbij schieten. Ik vind het niks. Boven trek ik weer bij, dat gaat gelukkig altijd vrij snel. We wandelen richting de mega hoge waterval. Ook deze is geteisterd door de droogte en er komt veel minder water omlaag dan vorig jaar. Desalniettemin is een het mooi gezicht.
De boys besluiten de grote rotskeien die nu droog liggen, te beklimmen om een douche onder de waterval te nemen. Lin en ik wachten gedwee op hun terugkomst. In die tussentijd fotograferen wij Eekhoorns en kijken we naar een grote groep Italianen. De Italiaanse dames zijn allemaal super sjiek gekleed, jurkjes, bling bling handtasjes en de haren strak in de lak. Ook daarvan willen er een paar de rotsblokken beklimmen. Een leuke bezigheid om ze dat te zien doen. Dan spotten we onze boys weer. Ze hebben met kleren en al gedoucht en gezwommen in de poel waar het waterval water neerstort. Het water was 4graden, niet echt warmpjes dus, maar de zon schinnt goed en ze worden snel weer op gewarmd. Hup, terug die slingerweg op en naar beneden, we zitten immers op een hoogte van 9945feet dat gelijk staat aan iets meer dan 3000mtr.
Als we op een hoogte of 6000feet zitten komen we een prachtig meer tegen, tussen de wit/zwarte rotsen. Het is een schitterend gezicht en we besluiten om hier onze late lunch te nuttigen. Het is inmiddels een uur of 3 en we hebben na ons ontbijt niet meer gegeten. Er worden braadworstjes ge-bbqed en brood geroosterd, beetje ketchup erop en je hebt een prima maaltje. Als we weer doorrijden is het volgende doel Mono Lake.
Mono Lake is een zoutmeer in Mono County. Het ligt tussen de White Mountains en Sierra Nevada. Het is bekend om zijn grillig gevormde, bijzondere zoutpilaren in het water. Het ziet er schitterend en heel bijzonder uit. Als Bas en ik tot aan het water lopen, valt ons de immense stank op die het meer verspreidt en het grote aantal meeuwen. Zwemmen vinden we geen optie. In het stadje Bridgeport foerageren we en gaan we de camping opzoeken.
De camping is klein, maar van alles voorzien. Het is een jong stel dat het runt en duidelijk is dat ze het gezellig huiselijk wilden maken. Zo staan er in de dames badkamer mandjes met allerlei spulletjes als paarse scheermesjes, tampax in roze verpakking, bloemetjes en lotions. Beetje jammer is wel dat de lichtsensor in het voorste gedeelte van de lang gerekte badkamer ligt en de douches achterin. Na 15 min springt het licht uit en als er dan niemand meer vooraan door de sensor loopt sta je dus de rest van de tijd in het donker te douchen. Het ligt aan een mooi meer en we krijgen een katsrode zonsondergang te zien. Vissen kan wel, maar de eigenaar van de camping deelt meteen al mede dat je hier niks vangt. Het internet is super snel, iedereen zit op de laptop of op de Ipad. De een bekijkt keukens, de ander badkamers en ik gooi eindelijk mijn achterlopende blogs op internet. Iedereen blij.
De mannen gaan het eten maken, Lin en ik gaan een wasje draaien. We stoppen drie kwartjes in de gleufjes waar je 1,50 in moet doen en we snappen maar niet waarom de machine het niet doet. Deur opnieuw sluiten, alle knopjes indrukken, elkaar vragend aankijken, de drie muntjes van de linker gleufjes naar de rechter verplaatsen en dan ineens zien we het....1,50!!! Dus we gooien er nog drie kwartjes in en de machine doet wat ie moet doen.
Eenmaal aan tafel genieten we van spareribs die ge-bbqed zijn boven het houtvuur omdat het gas van de bbq bijna op is, van heerlijke salade en gebakken piepertjes. We maken nog een filmpje voor Justin, skypen met het thuisfront en druipen redelijk laat af naar bed. Het was toch zeker al een uur of 12.
Doegie..
Liefs Lissy en Bas
Dag 18 Tehachapi, S equoia en Coarsegold
8uur wordt ik wakker. De rest ligt nog in diepe slaap. Ik zet een lekker bakkie koffie en kijk naar de konijntjes die rond huppelen en naar de eekhoorntjes die aan het stoeien zijn. De rest wordt inmiddels wakker, ik geef koffie op bed zodat ze langzaam van de roomservice kunnen afkicken. Ontbijten gaat em hier niet worden, onze voorraad is op. we pakken in en trappen af.
Op het programma staat Sequoia National Park, maar voordat we daar naar toe kunnen, moet Kev nog tanken. Meteen maar ff een oliecheck. De Van van Kev heeft gewoon helemaal niks meer aan olie dus er word een fles gekocht. Hij word geleegd maar het oliepijlstokje laat nog geen spoor van olie zien. Nog maar een fles erin dan en weer is er niks op het stokje te zien. Na de derde fles is de olie op pijl en constateren we dat we mazzel hebben dat er niks gebeurd is met deze olie leegstand. We halen wat ongezonde meuk om als ontbijt te kunnen nuttigen en rijden door.
De route is niet vervelend en gaat ongeveer 3,5uur duren. Het landschap varieert en is interessant om te zien. Van enorme mooi glooiende bergen en heuvels met heel sporadisch een boompje of een rotsblok erop. De heuvels zijn van bruin verdord gras en een keer zien we een mega kudde met wel honderden koeien en een keer een mega kudde met schapen. Als we er tussenuit rijden gaat het echt abrupt over in groene fruitgaarden, maar wel alleen maar aan 1 kant. Heel apart. We zien enorme gaarden met sinasappels, citroenen en abrikozen. De temp is perfect en met de ramen open, snuiven we de fruitbomen lucht op. Tot we ineens een enorme wiet lucht ruiken, het stinkt vreselijk. Onze fantasie slaat op hol en we zijn ervan overtuigd dat de fruitgaarden een dekmantel zijn voor een grote wietplantage. Of het echt zo is zullen we nooit weten. Als ik voorstel om te stoppen om ff sneeky wat fruit te bemachtigen, zien we op een bord staan dat tress-passengers hardhandig verwijderd worden. Ik heb ineens geen trek meer in fruit.
Na de gaarden gaat het alleen nog maar berg op. een slinger naar links en een slinger naar rechts enz. De tomtom meldt dat het nog 50mijl is en dat we daar 2uur over gaan doen. Nou dan weet je bij voorbaat al dat het een lange klim met een tergend langzaam tempo wordt. En zo geschiedde. Wel moet ik ff zeggen dat het uitzicht van die hoogte in de valleien natuurlijk weer prachtig is. De bomen zijn hier mega hoog en doet zijn naam als Giant Forrest eer aan. Als ik door mijn eigen gedraai om mooie foto's te maken en door het geslinger in die haarspeld bochtjes kotsmisselijk word, kies ik ervoor om alleen nog maar stil achterover te gaan liggen en mijn ogen te sluiten tot we boven zijn.
Boven (ruim 8000feet) is de temp gezakt naar een kleine 18 graden en daarmee een lekkere temp om de trail naar de General Sherman Tree te bewandelen. De General Sherman Tree is in volume de grootst levende boom ter wereld en hij is dan ook erg indrukwekkend om te zien. Ff treehuggen zit er niet in. Na een heen weg volgt altijd weer een terug weg, zij het de andere kant op. Het zelfde geslinger met het zelfde resultaat, maar ook daar komt uiteindelijk een eind aan. We rijden weer tussen de fruitgaarden door en belanden in Lindsy.
Van Lindsy kon ik me nog levendig herinneren dat we bij Subway gegeten hadden en ik daar werkelijk aan de groene vinyl vloer bleef plakken. Inmiddels is deze vloer keurig vervangen door tegels en was hij mooi schoon. In de Subway staat een Mexicaans jongetje van een jaar of 8 en hij had een EK shirt van Nederland aan. Uiteraard krijgt hij van ons een dikke pluim over zijn kleding keuze. We doen boodschappen bij de Save Mart en vullen onze bevoorrading weer ruimschoots aan. Vanavond willen we weer een lekker uitgebreid bbq-en.
Na de nodige uurtjes gereden te hebben komen we net voor 19.00uur aan op de campground in Coarsegold. Plekje P 6&7 hebben we. De boys zijn inmiddels geroutineerd in het naast elkaar parkeren zodat de shady boys elkaar precies overlappen. Het creëert een mooi bungalowtent gevoel. De boys nemen een duik in de pool, Lin mest haar Van uit, ik werk mijn traveljournal bij.
Als ons avondmaal op de bbq ligt gaan Lin en ik ff fijn douchen. Douchen was een lastig klusje, de douchekop kwam tot aan mijn schouders en dan moet je je erbij bedenken dat ik dus de kleinste van ons vier ben. De terug terug wandeling was ook al niet zo makkelijk. Lin en ik gingen met licht weg, maar moesten in het pikkendonker terug lopen. Natuurlijk hadden wij geen zaklamp bij ons. Bij terug komst ruikt het echt verrukkelijk.
Ik sta elke keer weer verbaasd hoe Bas en Kev de lekkerste dingen in elkaar flansen met de meest simpele ingrediënten. Het mooie ervan is ook nog de show die ze erbij weg geven en het plezier dat ze er in hebben om samen iets te bedenken en te bereiden. Gekookte gerechten die voor de salade zijn worden terug gekoeld op het ijs in de koelbox en doordat er geen zeef voorhanden is, gooit Kev het bij Bas in een theedoek, die Bas daarna zo hard rondzwaait zodat alles weer watervrij is. Ze versterken elkaar en dan bedoel ik in elk opzicht. We genieten van de avond en gaan op tijd naar bed.
Nighty night.
Liefs Lissy en Bas
Dag 17 Van Las Vegas belanden we in Tehachapi
Het volgende doel is Outlet Center Primm. We hangen hier een ander half uurtje rond, shoppen het een en ander en ontbijten/lunchen er. Vanaf Primm is het weer een belachelijke saaie route. Verder dan onmetelijke zandvlaktes bezaaid met Agaven en cactussen, zien we niets bijzonders.
We komen aan in Barstow. Ook hier is een Outlet Center, maar daar zijn we nu wel ff klaar mee. We zijn gestopt bij een camping, maar de temp is zo hoog en nergens schaduw te bekennen, ook is het door een stevige wind onmogelijk om de shady boy op te zetten. Hier wil ik dus niet overnachten. We besluiten om door te rijden naar Tehachapi. De eerste campground is geen echte campground. Er staan misschien wel 7 campers op een rij naast elkaar in een droog grasland en dat is het. Dat gaat em niet worden. De tweede staat volgepakt en ziet er ook niet uit en dus rijden we weer een stukje door. De derde is een natuur camping aan een groot meer. We besluiten om hier te blijven. Het is er heerlijk rustig, spotgoedkoop (20$), barst er van de konijntjes, vliegen en muggen en we hebben stroom. De douches en toiletten zijn dan weer drie keer niks, maar dat is gewoon pech hebben. De douche is een betonnen hok en je moet het delen met net iets te veel insecten. Het toilet is smerig en na het doortrekken zuigt ie het water met zoveel kracht weg, dat ik me bijna aan de deur wil vast houden voordat ik weer terug op de pot getrokken word.
We zijn onderweg niet echt een supermarkt tegen gekomen, dus onze voorraad is karig. Heg scheelt dat we onszelf goed vol gegeten hebben in Vegas dus we zullen niet zomaar van de honger omkomen. Er word eindelijk weer eens een mooi vuurtje gemaakt, de fireban is hier niet. Er worden marshmellows geroosterd en aan dezelfde prikstokken rijgen we sneetjes brood met 1 karig plakje kaas er tussen, die je daarna niet meer terug proeft. We hebben er vrede mee, de stemming is prima, de temp inmiddels goed koud en we duiken op tijd ons bed in.
See yah.
Liefs Lissy en Bas